Το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 2012 πραγματοποιείται μεθοδευμένη πυρπόληση ιστορικών κτηρίων στο κέντρο της Αθήνας. Ανάμεσα τους και ο κινηματογράφος Αττικόν στην οδό Σταδίου. Το κυρίως μέρος του κινηματογράφου, δηλαδή η κεντρική αίθουσα προβολών, σώθηκε ως εκ θαύματος, αλλά ο χώρος υποδοχής, τα εκδοτήρια και μέρος του χώρου αναμονής καταστράφηκαν ολοσχερώς. Η ζημιά, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Ιδρύματος Δεκόζη-Βούρου, στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκει το διατηρητέο κτήριο, ανέρχεται σε 1.000.000 ευρώ. Μέχρι στιγμής, και όπως μας πληροφορεί ο Δημήτρης Ρηγόπουλος σε άρθρο του στην "Καθημερινή" («Θα χάσει και την νέα σεζόν το Αττικόν;», 11/9/2013), έχει συγκεντρωθεί το 75% του ποσού και υπολείπονται 250.000 ευρώ για να ξεκινήσουν οι εργασίες αποκατάστασης...

Είναι πιστεύω επίκαιρο αλλά και διαχρονικό ταυτόχρονα να μιλάμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο και την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει. Αν και συχνά το ξεχνάμε και το αποσιωπούμε, το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πρωτίστως ζήτημα πολιτιστικό με κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις. Είναι επίκαιρο δε λόγω και των προχθεσινών επεισοδίων στο Ολυμπιακό Στάδιο που είχαν ως αποτέλεσμα για άλλη μια φορά την πιστοποίηση του πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια ενός αθλήματός που ποτέ δεν έπαψε να προκαλεί περισσότερα πάθη παρά συγκινήσεις στους εγχώριους «φιλάθλους».